* از دشمن خود یکبار بترس و  از دوست خود هزار بار .  

* خوشبختی  فاصله  بین بدبختی  تا بدبختی دیگر است .  

*ازدواج مثل بازار رفتن است تا پول و احتیاج و اراده نداری بازار نرو .  

* انسان اگر فقیر و گرسنه باشد بهتر از آن است که پست و بی عاطفه باشد .  

* درخشان ترین تاجی که مردم بر سر می نهند در آتش کوره ها ساخته شده است .  

*مردمان روی زمین استوار ، بیشتر از بندبازان روی ریسمان نااستوار سقوط می کنند .  

* شکست خوردن ناراحتی ندارد . آدم باید شجاع باشد تا بتواند از خودش یک احمق بسازد . 

* وقتی زندگی صد دلیل برای گریه کردن به شما نشان میدهد ،شما هزار دلیل برای خندیدن به آن نشان دهید.  

* من دریافته ام که ایده های بزرگ هنگامی به ذهن راه می یابند که مصمم به داشتن چنین ایده هایی باشیم .  

* دنیا آنقدر وسیع است که برای همه مخلوقات جا هست. به جای آن که جای کسی را بگیرید، تلاش کنید جای واقعی خودتان را بیابید. 

  * خودپسندی زنها بزرگترین علت بدبختی ایشان و نابودی خانواده هاست . هیچ چیز به اندازه خودپسندی زنها بنیان خانواده را نابود نکرده است

ای امام زمان(عج):چشم های من ازدوریت کنون مثل آسمان بارانیست ابرهامیبارندوآرام میشونداماچشمهایم میبارندوبیقرارترمیشوندکاش تاابرهاآرام نشده اندبیایی!

حسین علیه السلام همچون خورشیدی، قرنهاست که هر روز می درخشد و تازگی دارد ... 

 افسوس از چشمهایی که تنها ده روز از سال ، از نورش بهره می برند  .

ده چیز که خداوند در مورد آن ها از تو سوال نمیکند! 

1.خواهد پرسید که چند نفر را که وسیله نقلیه نداشتند به مقصد رساندی؟ 

2. خداوند از تو نخواهد پرسید زیربنای خانه ات چند متر بود،بلکه از تو خواهد پرسید به چند نفر در خانه ات خوشامد گفتی؟ 

3. خداوند از تو نخواهد پرسید که چه لباس هایی در کمد داشتی، بلکه از تو خواهد پرسید به چند نفر لباس پوشاندی؟ 

4.خداوند از تو نخواهد پرسید بالاترین میزان حقوق تو چقدر بود، بلکه از تو خواهد پرسید آیا سزاوار گرفتن آن بودی؟ 

5.خداوند از تو نخواهد پرسید عنوان و مقام شغلی تو چه بود، بلکه از تو خواهد پرسید آیا آن را به بهترین نحو انجام دادی؟ 

6.خداوند از تو نخواهد پرسید چه تعداد دوست داشتی، بلکه از تو خواهد پرسید برای چند نفر دوست و رفیق بودی؟ 

7.خداوند از تو نخواهد پرسید در چه منطقه ای زندگی میکردی،بلکه از تو خواهد پرسید چگونه با همسایگانت رفتار کردی؟ 

8.خداوند از تو نخواهد پرسی پوست تو به چه رنگ بود، بلکه از تو خواهد پرسید که چگونه انسانی بودی؟ 

9.خداوند از تو نخواهد پرسید چرا اینقدر طول کشید تا به جست و جوی رستگاری بپردازی، بلکه با مهربانی تو را به جای دروازه های جهنم به عمارت بهشتی خود خواهد برد. 

10.خداوند از تو نخواهد پرسید که چرا این مطلب را برای دوستانت نخواندی،بلکه از تو خواهد پرسید آیا از خواندن آن برای دیگران در وجدان خود احساس شرمندگی میکردی؟

از آنجا که «دوستی» یکی از فراگیرترین رابطه‏های انسانی میان مردم است، بجاست که این موضوع را با تأمل بیشتری مورد توجه قرار دهیم.

نعمتِ «دوست»

از قدیم گفته‏اند: هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار.

دوست، همدم تنهایی های انسان، شریک غمها و شادیها، بازوی یاری‏رسان در نیازمندیها، تکیه‏گاه انسان در مشکلات و گرفتاریها و مشاور خیرخواه در لحظات تردید و ابهام است.
بعضی از مردم، به خاطر خصلتهای خودخواهانه یا توقعات بالا یا تنگ‏نظری یا سختگیری یا دلایل دیگر، نمی‏توانند برای خود، دوستی برگزینند و از «تنهایی» درآیند. این به تعبیر حضرت امیر(ع) نوعی ناتوانی و بی‏دست و پایی است.

هم دوست یافتن، «هنر» است، هم دوست نگه داشتن، هم دوستیهای تعطیل شده و به هم خورده را دوباره پیوندزدن و برقرار ساختن. علی(ع) می‏فرماید:

«اَعجَزُ الناسِ مَنْ عَجَزَ عَن اکتسابِ الأخوان، وَ اعجزُ منه مَنْ ضَیَّعَ مَنْ ظَفَرَ بِهِ مِنهم»
ناتوانترین مردم کسی است که از دوستیابی ناتوان باشد. ناتوانتر از او کسی است که دوستانِ یافته را از دست بدهد و قدرت حفظ آنها را نداشته باشد.

تأمل در اینکه چه خصلتها و برخوردها و روحیه‏هایی سبب می‏شود انسان، دوستان خود را از دست بدهد و تنها بماند، یا آنکه از آغاز، نتواند دوستی برای خویش بگیرد، ضروری است. سعدی گفته است: «دوستی را که به عمری فراچنگ آرند، نشاید که به یک دم بیازارند.»

همرنگ و هماهنگ

دوستان هر کس، مبنای قضاوت دیگران نسبت به اخلاق و شخصیت و افکار او است. بعلاوه، تأثیرپذیری انسان از دوستان، در سنین مختلف، چه کودکی، چه جوانی و چه حتی میانسالی، بسیار است. از این‏رو دقت در گزینش «دوستِ موافق»، به سلامت اخلاقی و رفتاری انسان کمک می‏کند. به فرموده حضرت علی(ع):

«الصّاحِبُ کالرُّقعَةِ فاتَّخِذْهُ مشاکِلاً»

دوست، همچون وصله جامه است، پس آن را هم‏شکل و هم‏سان با خودت برگزین.

ارتباط قلبی و درونی میان انسانها، به پیوندهای اجتماعی و بیرونی می‏انجامد. روابط اجتماعی هم، در روحیات و اخلاق افراد، اثر می‏گذارد. بنابراین، آنان که به تعالی فکر و سلامت اخلاق و تهذیب نفس و تکامل شخصیت خویش علاقه‏مندند، ناگزیر باید در انتخاب دوست، «معیارهای مکتبی» را لحاظ کنند و به آنچه از دوست «می‏گیرند»، اهتمام ورزند. اینکه گفته‏اند:

تو اول بگو با کیان زیستی

پس آنگه بگویم که توکیستی

نشان‏دهنده معیارِ «دوستان» در ارزیابی شخصیت یک فرد است که مردم نیز آن را در داوریها و ارزیابیهای خویش به کار می‏گیرند.

این سخن زیبای حضرت رسول(ص)، خواندنی و شنیدنی است:

«مَثَلُ الجلیسِ الصّالحِ مَثَلُ العَطّارِ، اِنْ لم یُعْطِکَ مِنْ عِطرِهِ اصابَکَ مِنْ ریحِهِ و مَثَلُ الجلیس السّوءِ مَثَلُ القَیْنِ اِنْ لم یُحْرِقْ ثوبَکَ اصابَکَ مِنْ ریحِه»

مَثَلِ همنشین شایسته و خوب، مثل عطّار است، که اگر از عطر خودش هم به تو ندهد، ولی از بوی خوش او به تو می‏رسد، و مَثَل همنشین بد، همچون کوره‏پز آهنگری است که اگر لباس تو را هم (جرقه‏های آتش کوره) نسوزاند، ولی بوی کوره به تو می‏رسد!

این همان سروده حکمت‏آمیز سعدی است، در مورد گِل خوشبوی در حمام، که در اثر همنشینی با گُل، معطّر می‏شود و از «کمال همنشینی» بهره می‏برد، «و گرنه من همان خاکم که هستم! ...»

دوست شایسته

در منابع دینی، در اینکه «دوست خوب» کیست؟ و با چه کسانی باید دوستی و موّدت داشت و از معاشرت و همنشینی چه کسانی باید پرهیز کرد، و ... احادیث بسیاری است، با رهنمودهای کاربردی و جالب.

در صدد بررسی و نقل این گونه احادیث نیستیم، اما در قلمرو بحث از آداب معاشرت با دوست و آیین دوستی، توجه به نکاتی که به عنوان صفات دوست خوب مطرح شده است، ضروری است. همان معیارها، حاوی دستورالعمل چگونگی معاشرت هم هست. به عنوان نمونه به یکی از این روایات، اشاره می‏کنیم.

امام حسن مجتبی(ع) در بستر بیماری بود و پس از آن مسمومیت که به شهادتش منجر شد، در دیداری که جُناده (از اصحاب وی) با حضرت داشت، امام چنین توصیه فرمود:
«اِصْحَبْ مَنْ اِذا صَحِبْتَهُ زانَکَ، وَاِذا خَدِمْتَهُ صانَکَ وَ اِذا اَرَدْتَ منه مَعوُنَةً اَعانکَ و ...»

«با کسی همنشینی و مصاحبت و دوستی کن که:

1ـ هرگاه با او همنشین شدی، مایه آراستگی تو باشد،

2ـ آنگاه که خدمتش کنی، تو را نگهبان باشد،

3ـ هرگاه از او یاری خواستی، کمکت کند،

4ـ اگر سخنی گفتی، تو را تصدیق کند،

5ـ اگر (بر دشمن) حمله بردی، قدرت وصولت تو را بیفزاید،

6ـ اگر دستت را به فضل و نیکی دراز کردی، او هم دست، پیش آورد،

7ـ اگر در تو (و زندگیت) رخنه‏ای پدید آمد، آن را برطرف سازد،

8ـ اگر از تو نیکی دید، آن را در شمار و حساب آورد،

9ـ اگر چیزی از او طلبیدی، عطا کند،

10ـ و اگر تو ساکت بودی (و چیزی نخواستی) او آغاز کند (و نیازت را برطرف سازد).

اینها اوصاف کسی است که شایسته رفاقت و دوستی از دیدگاه امام مجتبی(ع) است. از اینها برمی‏آید که آیین دوستی عبارت است از: آراستن دوست، یاری رساندن، قدرشناس بودن، تقویت کردن، همکاری داشتن و در راه دوست، فداکاری و خدمت کردن.

از سوی دیگر، اگر در سخنان ائمه از دوستی با بعضی نهی شده، آنها نیز به عنوان صاحبان «رفتار ناپسند» محسوب می‏شوند که در قلمرو آیین دوستی نمی‏گنجد، از قبیل: عیبجویی، نابخردی، کینه‏توزی، پرتوقّعی، کم‏ظرفیّتی، بددهانی و بدزبانی، بی‏تقوایی، لجاجت و ستیزه‏جویی، شوخیهای بیجا و آزاردهند، خودپسندی و بدرفتاری و از این دست خصلتها و رفتارها. اینها، هم موجب کاهش دوستان و سستیِ دوستیها می‏گردد، و هم شیوه‏های ناپسند در معاشرت با دوستان است که باید از آنها پرهیز کرد.

دوستی حدّ ومرزی دارد که باید آن حریم حفظ و آن حق، ادا شود. امام صادق(ع) در سخن بلندی این حدود و حقوق را بیان فرموده، می‏افزاید: مراعات این حدود، در هر کس بود (همه‏اش یا مقداری) او دوست است، و گرنه نسبت دوستی و صداقت به او نده. این پنج نکته عبارت است از:
اول: آنکه نهان و آشکار دوست، برای تو یکسان باشد.
دوم: آنکه زینت تو را زینت و آراستگی خودش ببیند و عیب و نقصان تو را عیب خویش بشمارد.
سوم: اگر به ریاست و ثروت و پست و مقامی رسید، این پست و پول، رفتار او را نسبت به تو عوض نکند. چهارم: اگر قدرت و توانگری دارد، از آنچه دارد نسبت به تو دریغ و مضایقه نکند.
پنجم: (که جامع همه آنهاست) اینکه تو را در گرفتاریها، رها نکند و تنها نگذارد.

آری ... اینهاست آیین دوستی و برادری دینی.

جلوه دوستی کامل و راستین، در موّدت قلبی، حفظ حرمتها، مراعات حقوق، یاری در هنگام نیاز و مساعدت در وقت گرفتاری است و بدون اینها ادعای دوستی پذیرفته نیست.

امام علی(ع) می‏فرماید: مردم، جز با امتحان و آزمایش شناخته نمی‏شوند. پس همسر و فرزندانت را در حال غیبت و نبودنت امتحان کن، و دوستت را در مصیبت و گرفتاری، و خویشاوندان خود را هنگام نیازمندی و تهیدستی ... «وَ صَدیقَکَ فی مُصیبَتِکَ».

دوست بی‏عیب؟!

واقعگرایی در همه مسایل، پسندیده است، از جمله در دوستیابی و دوست‏گزینی.
بعضیها چنان آرمانی فکر می‏کنند که از واقعیتهای ملموس و عینی فاصله می‏گیرند و در عالم خیال و ذهن، سیر می‏کنند. «دوستِ بی‏عیب» از این گونه آرمانهای دست‏نیافتنی است.
البته باید کوشید تا حد امکان و توان، در دوستیها سراغ افرادی رفت که که نقطه‏ضعف کمتری داشته باشند و اگر بی‏عیب باشند، چه بهتر. ولی ... آیا انسان بی‏عیب (غیر از معصومین) می‏توان یافت؟ هر کس در موردی ممکن است نقصان و نقطه‏ضعفی داشته باشد.
همان طور که طالبانِ همسر ایده‏آل و صد در صد بی‏عیب و نقص، مجرد و بی‏همسر می‏مانند، آنان هم که در پی دوستِ صد در صد بی‏ضعف باشند، تنها می‏مانند. این حقیقت، به عنوان توجه به یک واقعیتِ عینی در کلام مولا علی(ع) این گونه آمده است:

«مَنْ لم یُواخِ الاّ مَنْ لا عَیْبَ فیهِ قَلَّ صدیقُهُ»

کسی که بخواهد جز با افراد بی‏عیب دوستی و برادری نکند، دوستانش کم خواهند شد.

نکات دیگر ...

در باب دوستی، گوهرهای فراوانی در گنجینه‏های حدیثی ما نهفته است که در این مختصر، مجال بسط سخن نیست. برای اینکه از آن محتواهای سودمند و کاربردی بی‏بهره نباشیم، در اینجا فهرستی از نکات دیگر که در آیین دوستی باید به کار بست، می‏آوریم که برگرفته از احادیث این موضوع است:

* از هر چیز، تازه‏اش را انتخاب کن و از دوست، قدیمی‏اش را.

* از نشانه‏های بزرگواری انسان، حفظ دوستان قدیمی است.

* بهترین دوستان، آنانند که در نصیحت و خیرخواهی، سازشکاری و مصانعه نمی‏کنند، عیبهایتان را به شما می‏گویند، در کارهای اخروی کمک‏کار شمایند، شما را از گناهان باز می‏دارند، و از لغزشهای شما چشم می‏پوشند.

* دوست خود را خیلی عتاب و سرزنش نکنید که «کینه» می‏آورد.

* بدترین دوستان، آنانند که دوستی آنان، شما را به تکلف و رنج و زحمت بیندازد.

* دوست واقعی کسی است که عیب دوست خود را در نهان به خودش بگوید، نه در آشکارا و نزد دیگران.

* هرگاه با کسی دوست شدید، از نامش، نام پدرش، نام قبیله و شهر و دیارش بپرسید، که این گونه کسب شناختها نشانه صدق در دوستی است.

* هرگاه به دوستی علاقه و محبت داشتید، آن را ابراز کنید و به او بگویید، که موجب افزایش محبت و علاقه‏مندی می‏شود.

* آنچه از دوست می‏رسد تحمل کنید، تحمل و بردباری، عیبها را می‏پوشاند.

* برادران و دوستانتان را نسبت به هر خطا مؤاخذه و محاسبه نکنید، که دوستانتان کاهش می‏یابند.

* خداوند، تداوم دوستیها را دوست می‏دارد. پس بر دوستیهای خود، استمرار بخشید.

* با کسانی که صرفا از روی طمع یا ترس یا تمایلات یا برای خوردن و نوشیدن با شما دوست می‏شوند، دوستی نکنید. در پی یافتن دوستانِ باتقوا باشید!

* محبت و دوستی خود را بیجا و بی‏مورد صرف نکنید، که این گونه دوستیها در معرض گسستن است.
پایان این نوشته را با حدیث جالبی از امیرالمؤمنین(ع) قرار می‏دهیم که ما را به مراعاتِ حقوق دوستان و برادران دینی فرا می‏خواند و از زیر پا گذاشتن حقوق آنان به بهانه دوستی و خودمانی بودن، نهی می‏کند. علی(ع) می‏فرماید: «حق برادر دینی خود را با اتکّاءِ به رابطه‏ای که میان تو و او است، ضایع مکن، چرا که هرگز، کسی که حقش را ضایع و تباه کرده‏ای، برادر تو نیست:
«لا تُضیعَنَّ حَقَّ اَخیک اِتکّالاً عَلی ما بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ، فانّه لَیْسَ لَکَ بِاَخٍ مَنْ اَضَعْتَ حَقَّهُ»
قدر دوستیها و پیوندهای عاطفی و دوستانه را بدانیم،

از دوستان صادق و وفادار و پاک و پرهیزکار، دست برنداریم،

چراغ محبت را در دلهای خویش، روشن و شعله‏ور نگاه داریم،

از زخم زبان و کلمات تحقیرآمیز و برخورد دشمنی‏برانگیز با دوستان برحذر باشیم،

«آیین دوستی» را بشناسیم و به کار بندیم.

دو چیزراپایانی نیست :

یکی جهان هستی و دیگری حماقت انسان .

البته در مورد اولی مطمئن نیستم!!!

 آلبرت انیشتین

با تمام وجود گناه کردم و در تکرار آن اصرار؛     

   اما!

نه نعمتش را از من گرفت، نه گناهانم را فاش کرد؛    

   اگر اطاعتش را کنم چه می کند ...؟      

                            «دکتر علی شریعتی»

نفس انسان هرگز سیر نمی شود اما می شود  براحتی آن را کنترل کرد.

جبرئيل نزد پيامبر (ص) آمد و گفت: اي پيامبر! خداوند تبارك و تعالي مرابا هديه‌اي به سوي تو فرستاده است كه پيش از تو ، به كسي چنين هديه‌اي عطا نفرموده است. رسول خدا (ص) فرمود: آن هديه چيست؟گفت:صبر و شكيبايي و حتي بهتر از صبر.
حضرت رسول پرسيد: بهتر از صبر چيست؟جبرئيل گفت:خشنودي (به ارادة الهي) و بهتر از آن .
حضرت پرسيد: بهتر و نيكوتر از رضا چيست؟جبرئيل گفت:پرهيزكاري و نيكوتر از آن.
حضرت پرسيد: بهتر از اخلاص چيست؟جبرئيل گفت:يقين و بهتر از آن .
حضرت پرسيد: بهتر از يقين چيست؟جبرئيل گفت: راه وصول به درجة يقين ، توكل بر خداي عزوجل است.
حضرت پرسيد: توكل بر خداي عزوجل چگونه است؟جبرئيل گفت: رسيدن به اين آگاهي كه مخلوقات نمي‌توانند به انسان نفع ياضرري رسانند و يا به او بخشش كنند و يا مانعي در برابرش باشند. به كار
بردن اين آگاهي باعث نااميدي (و دل كندن) از مخلوق مي‌شود.اگر بنده‌اي چنين باشد، كاري براي غير خداوند انجام ندهد، جز به خداوندبه كسي اميدوار نشود ، از كسي غير از او نترسد و به هيچ كس جز خداوند،چشم طمع نورزد ؛ و اين معني توكل است .حضرت پرسيد: اي جبرئيل! تفسير صبر چيست؟
جبرئيل گفت:صبر يعني داشتن حال يكسان در ناراحتي و خوشحالي ، تهيدستي و توانگري و گرفتاري و سلامت . صبر يعني شكايت نكردن به مخلوقات از آنچه كه از بلا و گرفتاري به ايشان مي‌رسد .حضرت پرسيد: تفسير قناعت چيست؟
جبرئيل گفت: قانع شدن به آنچه كه از دنيا مي‌رسد . قانع شدن به چيز كم وشكر گفتن براي اندك .حضرت پرسيد: تفسير خشنودي چيست؟جبرئيل گفت: خشنود كسي است كه چه دنيا به او برسد و چه نرسد ، بر خداوندخشم نگيرد و به اندكي از عمل خوب ، از نفس خود راضي نشود .حضرت پرسيد: اي جبرئيل تفسير پرهيزكاري چيست؟جبرئيل گفت: پرهيزكار كسي است كه دوست بدارد آنچه را خداوند دوست دارد .دشمن بدارد آنچه را خداوند دشمن دارد . از حلال دنيا كناره بگيرد و به حرام آن توجه نكند ؛ زيرا در حلال دنيا حساب است و در حرام آن عقاب .بر همه مسلمانان ترحم نمايد همچنان كه به نفس خود ترحم مي‌كند . ازپرحرفي كناره بگيرد همچنان كه از مردار بدبو دوري مي‌كند . از زرق و برق دنيا اجتناب كند تا مبادا او را فرا گيرد . آرزويش را كوتاه كند و مرگش را در نظر آورد .
حضرت پرسيد: تفسير اخلاص كدام است؟جبرئيل گفت: مخلص آن كسي است كه از مردم چيزي نخواهد تا آن را بيابد . وهنگامي كه آن را يافت ، راضي شود . هر گاه چيز اضافه‌اي در نزد او بماند، در راه رضاي خدا بدهد . كسي كه از بندگان چيزي درخواست نكند ، به راستي كه به بندگي خداوند اقرار كرده و هر گاه چيزي بيابد ، راضي است و خداوندهم از او خرسند است .حضرت رسول پرسيد: تفسير يقين چيست؟

جبرئيل گفت: صاحب يقين ، كارهايش براي خداست ، چنان عمل مي‌كند كه گويي خداوند را مي‌بيند و اگر خدا را نمي‌بيند ، خدا او را مي‌بيند.

اگرآدم خوبي با تو بدي کرد،چنان وانمود کن که نفهميده اي. او توجه خواهد کرد و مدت زيادي مديون تو خواهد بود.... يوهان گوته

ديوانگي بشر آنچنان ضروري است که ديوانه نبودن خود شکل ديگري از ديوانگي است....پاسکال

پيروزي آن نيست که هرگز زمين نخوري، آنستکه بعداز هر زمين خوردني برخيزي....گاندي

درجهان تنها دو گروه از مردم هستند که هرگز تغيير نمي يابند؛ برترين خردمندان و پست ترين بي خردان....

انسان براي پيروزي آفريده شده است، او را ميتوان نابود کرد ولي نميتوان شکست داد.... ارنست همينگوي

بزرگترين درس زندگي اينست که گاهي احمق ها هم درست مي گويند....وينستون چرچيل

بالاتر از همه چيز اين است که با خودمان صادق باشيم.... ويليام شکسپير

نه از خودت تعريف کن و نه بدگويي. اگر از خودت تعريف کني قبول نمي کنند و اگر بدگويي کني بيش از آنچه اظهار داشتي تو را بد خواهند پنداشت....کنفسيوس

وقتي انسان دوست واقعي دارد كه خودش هم دوست واقعي باشد....ا مرسون

فرق انسان و سگ در آنست كه اگر به سگي غذا بدهي هرگز تو را گاز نخواهد گرفت....تولستوي

دربين تمامي مردم تنها عقل است كه به عدالت تقسيم شده زيرا همه فكر ميكنند به اندازه كافي عاقلند....دکارت

بدترين و خطرناکترين کلمات اينست: «همه اين جورند»....تولستوي

به جاي اين كه سعي كنيد مرد موفقيت باشيد، سعي كنيد مرد ارزشها باشيد....البرت انيشتين

آنکه هفت اقليم عالم را نهادهر کسي را آنچه لايق بود داد...سعدي

چنان باش که بتواني به هر کس بگويي: «مثل من باش»....کانت

بزرگ ترين جستجوي بشر راهي براي انسان شدن است و بس...کانت

آن کس که از اول مي داند کجا مي رود خيلي دور نخواهد رفت....ناپلئون

الهی دلی ده که جای تو باشد           زبانی ده که در وی ثنای تو باشد

الهی چنانم کن از عشق خود مست         که خواب وخورم از برای تو باشد  

الهی عطا کن به فکرم تو نوری             که محصول فکرم رضای تو باشد  

الهی عطا کن بر این عبد فانی           بیانی که نطقش برای تو باشد    

اين قرآن، به راهى که استوارترين راه‏هاست، هدايت مى‏کند؛ و به مؤمنانى که اعمال صالح انجام مى‏دهند، بشارت مى‏دهد که براى آنها پاداش بزرگى است.اسرا آیه 9

به بندگان من که ايمان آورده‏اند بگو نماز را برپا دارند؛ و از آنچه به آنها روزى داده‏ايم، پنهان و آشکار، انفاق کنند؛ پيش از آنکه روزى فرا رسد که نه در آن خريد و فروش است، و نه دوستى! سوره ابراهیم ایه 31

و از هر چيزى که از او خواستيد، به شما داد؛ و اگر نعمتهاى خدا را بشماريد، هرگز آنها را شماره نتوانيد کرد! انسان، ستمگر و ناسپاس است!سوره ابراهیم ایه34

پروردگارا! تو مى‏دانى آنچه را ما پنهان و يا آشکار مى‏کنيم؛ و چيزى در زمين و آسمان برخدا پنهان نيست!سوره ابراهیم ایه 38

(پرهيزکاران) کسانى هستند که به غيب ايمان مى‏آورند؛ و نماز را برپا مى‏دارند؛ و از تمام نعمتها و مواهبى که به آنان روزى داده‏ايم، انفاق مى‏کنند.سوره بقره ایه ۳

اى کسانى که ايمان آورده‏ايد! از گامهاى شيطان پيروى نکنيد! هر کس پيرو شيطان شود (گمراهش مى‏سازد، زيرا) او به فحشا و منکر فرمان مى‏دهد! و اگر فضل و رحمت الهى بر شما نبود، هرگز احدى از شما پاک نمى‏شد؛ ولى خداوند هر که را بخواهد تزکيه مى‏کند، و خدا شنوا و داناست!. نور آیه ۲۱

ما آنچه را روى زمين است زينت آن قرار داديم، تا آنها را بيازماييم که کدامينشان بهتر عمل مى‏کنند! (ولى) اين زرق و برقها پايدار نيست، و ما سرانجام) قشر روى زمين را خاک بى گياهى قرار مى‏دهيم کهف آیه ۷-۸